Jezioro Hussa

Mało znane jeziorko nazwane nazwiskiem topielca.

Ta siostra Agnes, robi się denerwująca. To, że mizdrzy się do jego brata, nie znaczy, że ma prawo mówić innym, jaki mają gust. To jest chore i z tego się leczy. Cóż, jakoś innym dziewczynom to nie przeszkadza, bo lgną do niego wszystkie, ze wszystkich czterech domów. A on i tak je olewa, bo nadal nie zapomniał uczucia, którym darzył Agnes. Ech, to były czasy, ale wtedy był jeszcze szczeniakiem z piątej klasy. Teraz zaczął się uczyć i większość czasu poświęcał Czarnemu Panu, bo chciał być jak najbardziej przydatny, ale nie, on wybrał Draco. Co, niby, że on jest lepszy od niego, że ma w sobie mniej "tego czegoś"? A może kryje się za tym coś zupełnie innego? Może Czarny Pan chce go tylko wykorzystać do czegoś, ale nie darzy go choćby ksztą szacunku? Tak, tak tez mogło być, ale na razie nic nie wywęszył. Był starszy od brata o kilka miesięcy, więc znał go dosłownie na wylot. Nie byli zgrani, ale obydwoje chociaż w najmniejszym stopniu się tolerowali. A może by tak ktoś dostrzegł jego starania i zrobił go prefektem? Nadał by się, oj nadał. Ale trzeba czekać...czas...pojęcie względne....Tak rozmyślając dotarł do jeziora w Zakazanym Lesie. zawsze lubił tu przychodzić i myśleć. Za nim przypełzł jego wąż, Slyth. Miał też sowę w szkolnej sowiarni, ale ona tylko służyła mu do wysyłania wiadomości, a wąż mógł się okazać bardzo przydatny. Usiadł sobie na jednym z kamieni, a wąż wpełzł mu na kolana.
-Co my z siebie zrobiliśmy, stary. Jesteśmy w tej szkole, a tutaj nic się na razie nie słyszało o żadnych reformach Hogwartu...-zasyczał w mowie wężów do zwierzaka.
-Ty wiesz, jak to jest...sam miałeś sny o kilku rzeczach i osobach...-odparł zwierzak.
Bastian podrapał go po łbie i kąciki jego ust wykrzywiły się w nieznaczny uśmiech.
-Co racja, to racja...-mruknął

Agnes domyślała się, że tutaj będzie Bastian. Tak jak kiedyś.
Jednak w zeszłym roku jej wąż zdechł i zastąpiła go kotem.
- Są jednak jakieś plusy przebywania tutaj niż w Durmstrangu...
Zasyczała do Bastiana.
Oparła się o drzewo naprzeciwko Bastiana. Wciąż głaskała swojego młodego kota.

Odwrócił się i jego szmaragdowe oczy spoczęły na Agnes. Lekko się uśmiechnął.Bardzo lekko.
-No dobra, są to jakieś plusy, ale i tak za dużo to się tutaj nie dzieje...-odparł, wstając i podchodząc do niej, ale zatrzymując się jakiś metr przed nią. Cóż, nadal nie był pewny, czy coś między nimi było, więc najpierw wolał się upewnić.
-I tak uważam, że Hogwart jest lepszy...W końcu tutaj Czarny Pan chodził do szkoły...-stwierdził, opierając się ramieniem o jakieś drzewo i krzyżując ręce na dosyć szerokiej piersi.

- Głównie dlatego, że Dumbledore mu powiedział o tym, że jest czarodziejem i przekabacił do Hogwartu.
Powiedziała.
Wciąż głaskała Omena. Włożyła nos w futro zwierzaka i spojrzała na Bastiana. Wyglądała prawie jak czarownica wymyślona przez mugoli. Tajemnicza, groźna...

-Ale dobrze, że w ogóle się urodził...-odparł, a jego wąż tymczasem wpełzł wgłąb lasu. Cóż, ostatnio z Agnes prawie się nie widzieli i był pewien, że tak jak i on, łamie sobie głowę nad tym, co też Draco robi dla Czarnego Pana. Tak, to było intrygujące...bardzo...Zmrużył oczy. Sam Bastian wyglądał jak jakiś podły osobnik, lecz pod tą powłoką obojętności, krył się bardzo uczuciowy chłopak. Tylko szkoda, że nikt tego nie dostrzega. Wiatr rozwiał mu oczy, a on zapatrzył się w niebo. Teraz wyglądal tak niewinnie, że aż dziw bierze, że jest Śmierciożercą

Agnes chciała zobaczyć co się kryje pod tymi warstwami obojętności, intrygi i zła. Wierzyła, że Bastian jest zdolny do miłości tak samo jak ona. Tak też myślała o Draco, ale ani jego, ani Bastiana nie mogła przejrzeć.
Jej kot zeskoczył z jej ramion i pobiegł gdzieś. Zapewne na polowanie. Typowe...
Agnes zrobiło się zimno. Objęła się rękoma, by zatrzymać ciepło choć na chwilę. Nie wiedziała, czy mogłaby się przytulić do chłopaka. Ostatnio wydawał jej się bardziej obcy niż kiedyś...

Drgnął, gdy tylko kot przebiegł obok niego. Odwrócił się do dziewczyny i zobaczył, że drży z zimna. Praktycznie automatycznie rozłożył szeroko ramiona.
-Chodź, ogrzejesz się trochę...-powiedział zachęcająco z szerszym uśmiechem na ustach. Rysy jego twarzy momentalnie złagodniały, lecz nadal można było dostrzec w nich nutę zazdrości, gniewu i lojalności Czarnemu Panu. Sam nie wiedział, czemu ona z nim w ogóle rozmawia, przecież był tylko najstarszym synem Malfoy'a, a Czarny Pan wybrał Draco do zadania, a nie jego...

Dlaczego? Bo zdawał się być taki jak ona... zagubiony w rzeczywistości, odrzucony przez krewnych, zniechęcony.
Podeszła do niego i przytuliła się mocno.
- Wciąż nie wiem co do was obu czuję...
Szepnęła ze smutkiem.
- Nie chcę was obu kochać. Chcę tylko jednego, ale nie potrafię wybrać...
Maleńkie łzy poleciały jej po policzkach i utonęły w szacie szkolnej Bastiana.

Wytarł jej policzki i przytulił ją mocno do siebie.
-Ale niestety, tylko jednego, możesz mieć...w sensie kochać...nie każę ci wybierać, ani też nie potępię twojego wyboru...zrobisz, jak uważasz za stosowne...-pocałował ją w czubek głowy. W głębi serca, kochał ją taką, jaka jest, bo okazała się podobna do niego, odrzucona przez rodzinę, którą kochał, bez przyjaciół i wiary w siebie. Byli podobni i potrzebował jej...

Ona też go potrzebowała, ale nie mogła też żyć bez Draco. Oboje byli jak tlen dla jej płuc, jak jedzenie dla jej organizmu... Musiała wybrać, ale jak? Miała tylko nadzieję, że przyszłe wydarzenia pomogą jej w wyborze. Stała tak wtulona w Bastiana i wciągała nosem jego zapach. Czytała, że to właśnie zapach przyciąga do siebie partnerów. Może to prawda?

- Ketrin wszystko zniszczy... Draco sobie może wziąć, ale ona nie przestanie. Jej chodzi tylko o to, by mnie wkurzyć. Będzie robić wszystko, byle tylko odsunąć ode mnie wszystkich. Ojca, ciebie... Jest zupełnie jak ojciec.... A ja nie potrafię być aż tak zła...
Powiedziała.Odsunęła się lekko, by spojrzeć w oczy Bastiana.
Czyżby wątpiła we własną przyszłość? Chciała być najlepsza. Chciała być lepszą córką od Ketrin, lepszą uczennicą, lepszą dziewczyną. Dopóki nie wiedziała, że ma siostrę wszystko było ustalone co do sekundy. Prawie wszystko. To nie ona zaczęła kochać Draco. To on okazał się chłopakiem, który potrafi kochać.

Bastuś popatrzył w jej oczy.
-Nie pozwolę, by ona wszystko zniszczyła...Ale pamiętaj...jeśli coś by się działo, przyjdź do mnie, a ja zawsze ci pomogę...-powiedział z ciepłym uśmiechem. On też potrafił kochać, tylko nie było tego po nim widać. Ale też nikt nie dawał mu szansy, by pokazał swoje uczucia. On potrafi, trzeba mu tylko dać szansę, bo inaczej nikt nie przekona się o jego prawdziwej osobowości. Zawsze żył w cieniu Draco, ale teraz zaczął się z tego cienia wychylać i mu się to udaje.

- Wciąż masz ten dom po matce?
Zapytała.
W wakacje po tym jak otrzymała znak poszła do Bastiana i jakiś czas mieszkała u niego. Potem musiała się przenieść do domu Malfoy'ów, bo jej ojciec chciał mieć blisko siebie ją i Ketrin. Zapewne chciał sprawdzić, która się nadaje do jego szeregów, a która zasługuje tylko na śmierć.
Pamiętała jeszcze jak pierwszy raz zobaczyła ojca...
Do teraz nie może sobie wybaczyć tego co zrobiła Bastianowi. Wiedziała, że go to zraniło i dlatego teraz skrywa przed nią niektóre uczucia.

Drgnął, gdyż nagle napłynęły wspomnienia minionych lat.
-Stoi nadal, niezamieszkany, gdyż cały czas mieszkam z ojcem, Narcyzą i Draco, w ich dworku, a co?-spytał, gdyż lekko go to zaciekawiło, a chciał się oderwać od ponurych myśli z przeszłości, ale one nadal nawiedzały go, tylko, że w snach. Budził się w dormitorium, zlany potem, a policzki miał mokre od łez. To jest nadal takie świeże, takie bolesne,ale jakoś z tym żyje...musi...

- Tak tylko pytam...
Powiedziała.
Nigdy nie wiadomo kiedy będzie musiała zmienić lokum.
- Przepraszam...
Powiedziała cicho i wtuliła twarz w jego rzeczy.

Zaśmiał się cicho i przytulił ją do siebie.
-Nic nie szkodzi, mnie tam pasuje. Czasami zastanawiam się, co też dzieje się w twojej głowie...-potarmosił jej włosy, nadal rezolutnie się śmiejąc. Ostatnio przy niej, coraz częściej się śmiał. Może to i dobrze? Sam już nawet tego nie wiedział...

Powiadają śmiech to zdrowie.
Agnes też się zaśmiała. Nagle o jej nogę zaczął się ocierać jej czarny kot.
Spojrzała na dół.
- Tu jesteś Omen.
Uśmiechnęła się do kota. Ten wydał z siebie głośne "miau".

Popatrzył na jej kota i niespodziewanie przykląkł i przytulił się do jej brzucha, ukrywając twarz w jej ubraniu.
-Brakowało mi ciebie...-szepnął cicho, nadal w tak idiotycznej pozie. Mimo, iż przez wakacje siedziała u nich, nie miał okazji bliżej z nią pogadać, pokazać swoich prawdziwych uczuć...

Trochę się zdziwiła. No tego jeszcze nie było. Położyła dłonie na głowie Bastiana i przytuliła.
Spojrzała na niebo usłane gwiazdami. Dawno tego nie widziała.
Ostatnio w zeszłym roku szkolnym...

Idiotycznie to może wyglądać, ale teraz, nad rozumem, u chłopaka, górę brały emocje. Cóż, w domu tego nie okazuje, ale przy niej, trudno jest nie śmieć się i przytulać.Wstał z ziemi i otrzepał sobie szatę, opierając się plecami o drzewo i spokojnie jej się przyglądając, jakby to, co było przed chwilą, w ogóle się nie zdarzyło.

A ona miała już nadzieję... Teraz to wszystko zaduszono w zarodku.
Spojrzała troszkę smutno na Bastiana. Podniosła swojego kota. Zaczęła go głaskać.
Oparła się o drzewo naprzeciw Bastiana i zamknęła oczy.
Czemu? Nie wiedziała. Może nie chciała już patrzeć. Zmęczona była całą tą sytuacją. Nawet nie mogła się oficjalnie cieszyć, bo od razu by ją zrównali z ziemią.

Gdy miała zamknięte oczy, podszedł do niej i delikatnie dotknął jej policzka.
-O co chodzi...? Coś zrobiłem nie tak? O czymś zapomniałem...? Proszę, powiedz mi...-poprosił, delikatnie palcami gładząc jej policzki. Chciał, żeby była z nim szczere, by mu o wszystkim powiedziała, on przecież nikomu nie powie, nie jest zdrajcą...

Puściła kota. Hades nie był zadowolony z tego powodu, więc poszedł sobie.
Złapała za twarz Bastiana i pocałowała w usta.
Oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy.
- Tego mi brakowało.
Mruknęła.